Οι μέλλοντες χρόνοι

Πέρασαν κύματα που άφριζαν κοντά μου 

και με υποσχέσεις σαγήνευαν όλη μου τη ζωή, 

με ηλιοκέντητη μορφή 

πλούτιζαν τα όνειρα μου

και πέρασαν τα χρόνια  μου όλα, σαν μια στιγμή. 

Δεν ήξερα πως για αγάπη συνέχεια μου μιλούσαν, 

και μέσα μου βασίλευε

αναίτια  σιωπή, 

ανωφελείς σκέψεις  και φριχτεές γι΄ αγάπη τραγουδούσαν, 

χωρίς να νοιάζονται ποτέ 

πως ήμουνα παιδί. 

Οι μέλλοντες χρόνοι 

ξαφνικά όλοι γύρισαν  πίσω

και από μέλλοντες καιροί γίνανε παρελθόν, 

ήρθε  ξάφνου η ώρα μου  τα δάκρυα να σκουπίσω, 

 ν αφήσω, ιδέες και όνειρα, 

στο έλεος των καιρών.. Β. Α. 

"Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι… " Αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη

 

Το βρόχινο μαύρο πέπλο σου φόρεσε Ελλάδα

τη δόξα του, να υμνήσουμε με νίκης εωθινό

ν΄ανάψουμε στον Ύψιστο δοξαστική λαμπάδα

γι΄αυτόν, που έφυγε σήμερα, μα θάναι πάντα εδώ.

 

Το σφαγείο μόνο του ορφανό, για αίμα διψασμένο,

της Ιστορίας το ακοίμητο σφάγιο ίσως θα ξεχαστεί,

της λησμονιάς το απόστρατο αστέρι αναμμένο,

ας ξεδιψάσει με  αίματα, που τρέχαν σε πληγή.

 

Μύρισε πάλι το σφαγείο μας θυμάρι

η ιδέα ανασηκώθηκε, που κάποτε ήταν σκυφτή,

σπάθη εκδίκησης σε παλιό και πρόχειρο  θηκάρι

ας μείνει θαμμένη, ερμητικά με λήθη, πάντα εκεί.

 

Αν η μεγαλοσύνη των ήχων του ίσως  πάλι αργήσει,

για να μιλήσει με μουσική και λόγια δυνατά,

θυμάρι  ευωδιαστό ξανθό, θα σιγοτραγουδήσει

 στίχους, που οδήγησαν λαούς στη λευτεριά.

 

Έρημο το σφαγείο πια από αδελφοκτόνα μίση,

να μείνει ερμητικά κλειστό με δέησης ωδή

κάθε λαός με μουσική, να σιγοτραγουδήσει  

 λύρα, θυμάρι ελληνικό, όλους να οδηγεί.

 

Mα τώρα μίσεψες αητέ, στο φέγγος της ζωής μας,

μέρα ζεστή καλοκαιριού έφυγες σιωπηλός

πάρε μαζί σου όνειρα και λόγια της στοργής μας

και στάσου στο αναλόγιο, που ετοίμασε ο Θεός.

  

Βασίλης Ανδρονίδης

νύχτα

 

Νύχτα βγαλμένη από χέρι κάποιου τεχνίτη

μαύρα σύννεφα με βία περνάνε και βουή

ψάχνουν τον πολύχρωμο ξανθό αποσπερίτη

και φτιάχνουν εικόνα ιερή στης νύχτας τη σιγή.

Κάπου φαίνεται μακριά μια λάμψη από κανόνι

που σκοτώνει της νύχτας τα αθώα τα κορμιά,

της σκοτεινιάς η ομορφιά στην ξαστεριά απλώνει

την μαύρη την ανάσα της σε μαύρη ερημιά.

Υπέροχη και σκοτεινή της ομορφιάς η λύρα,

με αστερόσκονη πυκνή στολίζεται η ώρα

τα αστέρια προβάρουνε του άπειρου την πορφύρα

είναι η στιγμή ,που μόνο άφοβοι άγγελοι υπάρχουν τώρα.

Του χάους αυτή η ομορφιά ντύνεται με στολίδια

και μια ίριδα από πολύχρωμη βάφεται χρυσαφί

ξάγρυπνοι γλάροι στις ακτές αρχίσανε παιχνίδια

και κάθε ψυχή μοναχική το φως αναπολεί.,,Β.Α.