τα γκρίζα σύννεφα

Κάποιος θεός πάλι θύμωσε μαζί μου

και φύσηξε στων σύννεφων τον ώμο,

είναι πια λεύτερα μαζί να ταξιδέψουν,

να πάρουν τον ουράνιό τους δρόμο.

Τα χνώτα τους τα νοιώθω στην ψυχή,

να κόβουν βόλτες κι εφιάλτες να νοτίζουν,

μόλις με δουν με όρθιο κι αλύγιστο κορμί 

πικρόχολα και ύπουλα αρχίζουν, να με βρίζουν.

Δεν τα φοβάμαι τα σύννεφα τα γκρίζα

είναι οι άσπλαχνοι του Αίολου οι γιοι,

αν πλησιάσουν ετοιμάζω μια κοτρώνα

και δεν φοβάμαι αν με μισήσουν κι οι θεοί.

Έχω στην αγκαλιά μου τη μικρή μόνο εσένα,

τα γκρίζα σύννεφα να πάνε να φέρουν τη βροχή,

στα μάγουλά μου θα σκάψω δυο αυλάκια

και απ΄τα μάτια μου η πλημμύρα θα χαθεί...Β.Α.

η αγάπη της μάνας

 Όμως αγάπη μου καλή ,σταυραετού στολίδι,

ξενύχτησα σαν λέαινα μη σου συμβεί κακό

κι ενώ ξαπλώναμε μαζί σε άβολο σανίδι,

εγώ ετοίμαζα γλυκό τραγούδι να σου πω.

Κι όταν περάσουν τα δύσκολα και έρθουν χρόνοι άλλοι,

να με θυμάσαι, που δάκρυζα σαν ήσουνα μικρός

και έβαζα τα στήθη μου αγάπης προσκεφάλι,

να δείξω στα ματάκια σου του φεγγαριού το φως.,,Β.Α.

                       Βασίλης Γρ, Ανδρονίδης

        απόσπασμα από το ποίημά μου : <<η αγάπη της μάνας>>

σε γνώρισα

Σ΄έπλασα μέσα μου σαν ξεχασμένη ελπίδα,

σαν της μοίρας μου τρυφερό γλυκό ένα φιλί

και ήσουν εσύ! σε γνώρισα όταν σε πρωτοείδα,

να έρχεσαι με χρώματα, που θύμιζαν αυγή.

 Σου έδινα κι ένα φιλί  στο κάθε σ΄αγαπώ σου,

σε  Πύλη Ωραία Ρωμανού με μια χρυσή στολή

και με τρεμάμενη φωνή μου είπες το όνειρό σου

κι ήσουν σεμνή, κατάλευκη σαν κάτασπρο πανί.

Σε γνώρισα σαν μια άνοιξη με μια φωνή του αγέρα

και τα χρυσά σου τα μαλλιά κολλούσαν στη βροχή

σε γνώρισα, γιατί ήσουνα μια του Απρίλη μέρα,

που με καλούσε στοργικά σαν αγάπη και σαν ζωή.

Τα φώτα ανώφελα κι αυτά παλεύανε να φέξουν

κι αστέρια μικρά πεφτάστερα ήταν εκεί κοντά,

κατάλευκα λιμνόπουλα έτοιμα ήταν να τρέξουν

να σε καλωσορίσουνε με μούσκεμα τα φτερά...Β.Α.