Στο νησί της αγάπης μας

 

Έλα και την αγάπη σου λίκνισε

στου ήλιου μου το φως

ταξίδεψε αγάπη μου κι αφήσου

να γίνει το ταξίδι σου του φεγγαριού αδερφός.

Σε κύμα, που αργοκίνητο χυμάει στην αγκαλιά σου

σκύψε και χάιδεψε απαλά την άμορφη μορφή

και πάρε λίγα βότσαλα απ΄ το όμορφο νησί μου

και κάντα περιδέραιο με αλμυρή κλωστή.

Η θάλασσα περήφανη θαρθεί στην αγκαλιά σου,

να σαϊτέψει το κορμί, που ζει για μια στιγμή,

για ένα αγάπης όνειρο μαζί ,να ταξιδέψει,

να κάνει κάθε δάκρυ σου ελπίδα σου χρυσή.

Κι όταν αγάπη μου καλή βραδιάσει στο νησί μου

μη φοβηθείς, που χάθηκε της μέρας μας το φως,

θάχω εγώ τον ήλιο μου ,να φέξω τη ματιά σου

θα γίνω για χατίρι σου και φίλος κι αδελφός.

Εκεί στο όμορφο νησί ν΄ αφήσεις την καρδιά σου

και ο μαϊστρος ο ερωτικός, να σου κρατά το χέρι,

με λίγη μπουνάτσα θαλασσινή θα τρέχει η ζωή μας,

θα σε χαϊδεύω τα μαλλιά πιο μαλακά απ΄τ΄ αγέρι...Β.Α.

η αγάπη η δικιά σου

Άμμετρος χρόνος πέρασε αγάπη μου, μιας θλίψης,

που άφησε πίσω της χαρές του πρώτου σ΄αγαπώ,

ήταν εκείνη η στροφή που κοίταξες πριν στρίψεις

στην τελευταία διαδρομή και μ΄ άφησες εδώ.

Ήταν εκείνη η σιωπή σαν καιόμενη σανίδα,

αυτή, που ζούνε οι φτωχοί, που είναι μακριά,

χάθηκε κάποιο χαμόγελό, που μ΄ έδινε ελπίδα

γιατί μ΄ αρνήθηκες με σιωπή την πρώτη σου αγκαλιά.

Κι όσο η ελπίδα ξεμάκρυνε την είχαμε θαμμένη

είπες να την αναστήσουμε με Πάσχα μακρινό,

κι ας ήτανε μέρα μιας γιορτής, που έμοιαζε θλιμμένη,

σαν εκκλησιά θεόκλειστη σε Μέγα Εσπερινό.

Όμως η αγάπη αγάπη μου μας άνοιξε τα χέρια,

μ΄ένα πλατύ χαμόγελο ξανάνθισε για μας

ανάσταση τα αστέρια μας ψάλανε μ΄ αγιοκέρια,

κι αμέσως το βλέμμα τους άλλαξε και κοίταξαν εμάς..

Αυτή η αγάπη μονάκριβη, η αγάπη η δικιά σου,

που έχει κάτι από χαρά, από ανάσα κι αντοχή

αυτή , που μόνιμα ήθελε να είναι στην αγκαλιά σου

σ΄ αναζητούσε επίμονα ,να έρθει να σε βρει.. Β.Α.

το σπίτι που γεννήθηκα

Άγρια δέντρα φύτρωσαν

στη ρίζα αυτού του βράχου,

ανάσες ζωής με λύτρωσαν

και βρήκα την αγάπη,

από τους τοίχους τους παλιούς

που τόσο μοσχομυρίζουν.

Μου δώσαν άνθος βολικό

ανάστασης κλινάρι

οσμή βασιλικού.

Μια γωνιά ζεστή

που φτιάχτηκε για μένα

και μ΄αγαπά πολύ.

Ο βράχος γρανίτης το σπίτι μου

για μένα το βαστάει

ξέρω πως μ αγαπάει,

και μ΄ένα νεύμα με καλεί

εκεί να πάω να ζήσω

μέχρι να ξεψυχήσω.

Κρατάει γερά το χρόνο του

το σπίτι μου με προσμένει,

για μένα ανασαίνει

το σάπιο το δεντρί.

Κι η λαμαρίνα η καφετιά

την μπόρα εμποδίζει,

στον ήλιο ιριδίζει

να μη χαθεί η ματιά...Β.Α.