Άμμετρος χρόνος πέρασε αγάπη μου, μιας θλίψης,
που άφησε πίσω της χαρές του πρώτου σ΄αγαπώ,
ήταν εκείνη η στροφή που κοίταξες πριν στρίψεις
στην τελευταία διαδρομή και μ΄ άφησες εδώ.
Ήταν εκείνη η σιωπή σαν καιόμενη σανίδα,
αυτή, που ζούνε οι φτωχοί, που είναι μακριά,
χάθηκε κάποιο χαμόγελό, που μ΄ έδινε ελπίδα
γιατί μ΄ αρνήθηκες με σιωπή την πρώτη σου αγκαλιά.
Κι όσο η ελπίδα ξεμάκρυνε την είχαμε θαμμένη
είπες να την αναστήσουμε με Πάσχα μακρινό,
κι ας ήτανε μέρα μιας γιορτής, που έμοιαζε θλιμμένη,
σαν εκκλησιά θεόκλειστη σε Μέγα Εσπερινό.
Όμως η αγάπη αγάπη μου μας άνοιξε τα χέρια,
μ΄ένα πλατύ χαμόγελο ξανάνθισε για μας
ανάσταση τα αστέρια μας ψάλανε μ΄ αγιοκέρια,
κι αμέσως το βλέμμα τους άλλαξε και κοίταξαν εμάς..
Αυτή η αγάπη μονάκριβη, η αγάπη η δικιά σου,
που έχει κάτι από χαρά, από ανάσα κι αντοχή
αυτή , που μόνιμα ήθελε να είναι στην αγκαλιά σου
σ΄ αναζητούσε επίμονα ,να έρθει να σε βρει.. Β.Α.