Άγρια δέντρα φύτρωσαν
στη ρίζα αυτού του βράχου,
ανάσες ζωής με λύτρωσαν
και βρήκα την αγάπη,
από τους τοίχους τους παλιούς
που τόσο μοσχομυρίζουν.
Μου δώσαν άνθος βολικό
ανάστασης κλινάρι
οσμή βασιλικού.
Μια γωνιά ζεστή
που φτιάχτηκε για μένα
και μ΄αγαπά πολύ.
Ο βράχος γρανίτης το σπίτι μου
για μένα το βαστάει
ξέρω πως μ αγαπάει,
και μ΄ένα νεύμα με καλεί
εκεί να πάω να ζήσω
μέχρι να ξεψυχήσω.
Κρατάει γερά το χρόνο του
το σπίτι μου με προσμένει,
για μένα ανασαίνει
το σάπιο το δεντρί.
Κι η λαμαρίνα η καφετιά
την μπόρα εμποδίζει,
στον ήλιο ιριδίζει
να μη χαθεί η ματιά...Β.Α.