η φυλακή

Μια φυλακή με σφίγγει και με πνίγει,

σαν ανεμότρατας το δίχτυ το σφιχτό,

αυτή η θηλειά δεν είναι όπως οι άλλες

είναι ανίκητο, απάνθρωπο και άγριο θεριό.

Μόνο το παραθύρι μου μικρό και όλο πείσμα,

αφήνει νυσταγμένο να μπει το λίγο φως

ζωγραφίζει ίσκιο απόκοσμο μέσα στο κελί μου

αυτός ο ίσκιος είναι ο πόθος μου ο κρυφός!

είναι εδώ κι εκεί ανοιχτή η φυλακή μου

κι ας έχω μπροστά μου δρόμο , ανοιχτό,

είμαι ένα πλάσμα βαρύ και ξεχασμένο

και με τη λύπη πάντα έχω έρωτα τρελό.

Απόψε είδα στη σκεπή μια χαραμάδα,

η φυλακή μου άνοιξε διάπλατα με μιας,

λευκά αηδόνια μού σκαρώσαν μαντινάδα

κι έπαιζε με τη λύπη μου ο χιονιάς...Β.Α.

στον Κωστή Παλαμά

Των ονείρων μας καράβι

με της πένας το ακράβι

ταξιδέψαμε μαζί.

Βαθυστόχαστο το δόρυ

στης ζωής το ανηφόρι

πήραμε ανάσες για ζωή.

Και στων ύμνων των ωραίων,

των μεγάλων και μοιραίων,

κάθε λαός σ΄ακολουθεί.

Αριστείο σου μεγάλο

η πολύτιμή σου σκέψη

που κάθε βλέμμα αναζητεί.

Εγαλήνεψες τον κόσμο

με του πνεύματος τη χάρη

τη γιγάντια στροφή,

όλη η δόξα είναι δική σου

και για μένα Αριστείο,

λίγο αγιόκλιμα μού αρκεί...Β.Α.

Το αφιερώνω στο μεγάλο Δάσκαλό , που η ποιητική του δύναμη μού άνοιξε χιλιάδες δρόμους να πορευτώ. Κλίνω ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη του και στην ποίησή του που άφησε στη νέα γενιά ως ιερή παρακαταθήκη.

Ο ΒΟΡΙΑΣ ΠΟΥ Τ' ΑΡΝΑΚΙΑ ΠΑΓΩΝΕΙ.[1]

 

Ἦτον νύχτα, εἰς τὴν στέγη ἐβογγοῦσε

Ὁ βορειᾶς, καὶ ψιλὸ ἔπεφτε χιόνι.

Τί μεγάλο κακὸ νὰ ἐμηνοῦσε

Ὁ βορειᾶς ποῦ τ' ἀρνάκια παγώνει;

Μὲς στὸ σπίτι μιὰ χαροκαμμένη,

Μιὰ μητέρα ἀπὸ πόνους γεμάτη,

Στοῦ παιδιοῦ της τὴν κούνια σκυμμένη

Δέκα νύχταις δὲν ἔκλειγε μάτι,

Εἶχε τρία παιδιὰ πεθαμμένα,

Ἀγγελούδια, λευκὰ σὰν τὸν κρίνο,

Κ' ἕνα μόνον τῆς ἔμεινεν, ἕνα

Καὶ στὸν τάφο κοντὰ ἦτον κ' ἐκεῖνο.

Τὸ παιδί της μὲ κλάμμα ἐβογγοῦσε

Ὡς νὰ ἐζήταε τὸ δόλιο βοήθεια,

Κ' ἡ μητέρα σιμά του ἐθρηνοῦσε

Μὲ λαχτάρα χτυπῶντας τὰ στήθια.

απόσπασμα από το ποίημα << οβοριάς που τ΄αρνάκια παγώνει>>

του διακεκριμένου ποιητή Γιώργου Ζαλοκώστα.

 Ένας ύμνος στην πονεμένη μάνα με πολλούς αποδέκτες 

που δεν σέβονται τον πόνο της...