ψάξε να με βρεις....

Ψάξε στων ονείρων το κιτάπι

μήπως και βρεις κάποιο όνομα γνωστό,

άνοιξε της αγάπης το ντουλάπι

και δες αν μέσα του είμαι κι εγώ...Β.Α.

θαλασσινό

Αχ! αυτό το κύμα του Γαρμπή,

στην καρδιά μου αφρισμένο πάει να σβήσει,

μου είπες πως κανείς δεν θα μ΄αγαπήσει

όπως εγώ και η σκυλίτσα σου η πιστή.

Αρμένιζα Τρωάδα κι Ινδικό,

νησιώτικο πάντα το τραγούδι,

ζαφειρένιο της αυγής μας το λουλούδι,

κάθε μπάρκο ένα αντίο τρυφερό.

Πέτρινα πόρτο βίζιτες σωρό,

μάτια μαύρα και γαλάζια με γυρεύουν,

καλλίγραμμες τροτέζες με σαγηνεύουν

μ΄έναν απαίσιο και ψεύτικο χορό.

Και συλλογιέμαι, συλλογιέμαι το Ρηνιώ

στη στεριά αν θα με βγάλουνε τα μπάντα,

τώρα με μια Μαρία και μια Άντα

θα ταξιδέψω με καιρό νυχτερινό...Β.Α.

μια στάλα

Μια μικρή στάλα μα τόσο σημαντική,

από δάκρυ, από βροχή, από αγάπη,

που αφήνει όνειρα γυμνά, ατέλειωτα,

γιατί το όχι τους και το ναι τους είναι μαζί,

μαζί να ζουν και να πεθαίνουν.

Απόψε θέλω να κάνω μια ευχή,

αυτή η στάλα αγάπης να γίνει μια μικρή λίμνη,

ένα ποτάμι, που θα σέβεται

τα μικρά αθώα χορτάρια,

που θα βρίσκονται στην κοίτη του,

που θα παρακάμπτει τον εργατικό ψαρά

και θα τον προστατεύει από κάθε είδους ναυάγια,

όταν η ψαριά θα είναι πλούσια και το τραπέζι

πάντα γεμάτο, όπου η καρδιά θα παίρνει το μερτικό της.

Μια στάλα λοιπόν χαράς, αγάπης και οίκτου,

γι΄αυτούς, που μας πόνεσαν άθελα ίσως,

αλλά μας πόνεσαν με άφρονα λόγια και ιδέες,

μπορεί, να είναι γραμμένο στις μοίρας τα κατάστιχα,

μερικοί να πονούν περισσότερο από άλλους,

να διψούν για μια στάλα δάκρυ ανακούφισης

και να γυρνούν στη μοναξιά τους μόνοι,

εκεί όπου τους έχει τάξει η ζωή...Β.Α.