ποτέ! ποτέ! ποτέ!

Είπες ποτέ! ποτέ! δεν θα φύγω από κοντά σου

χωρίς καθόλου να ξέρει ο καθένας τι να πει

καρδιά με όσα φτερά της μείναν θα φύγει μακριά σου

και θα χαθεί στην πρώτη ορμητική νεροσυρμή!

Όμως ποτέ! να μη χαθεί του χωρισμού το δάκρυ

αυτό που σου ψιθύρισε την αγάπη κάποια φορά

να μη πεταχτεί ποτέ! στων σκουπιδιών την άκρη

χωρίς ένα αντίο χωρίς καν μια αγκαλιά!.....Β.Α.

Όλα για τον έρωτα

Ήρθεν η άνοιξη κομψή του ήλιου θυγατέρα

κι άστραψαν ερωτικά όλα πάνω στη γη

και τα στοιχειά και τα βουνά και τα λιβάδια πέρα

αρχίσαν να ανασαίνουνε με ερωτική πνοή.

Και τα άγρια και τα ήμερα κι όσα ζωή δεν έχουν

τα δώσαν όλα σε μια στιγμή τον έρωτα να βρουν

ως και ρυάκια ατίθασα που και στη δίψα αντέχουν

αλλάξανε το δρόμο τους για να ερωτευτούν.

Στις πιο ψηλές βουνοκορφές ελιώσανε τα χιόνια

τραβήξαν όλα στο νοτιά το ταίρι τους να βρουν

ακόμη κι οι ώρες αγάπησαν και ρώτησαν τα χρόνια

αν και αυτές τον έρωτα μπορούν να τον γευτούν.

Όλα τα ζώα και στοιχειά στου έρωτα το στόμα

ματώθηκαν γυρεύοντας το άλλο τους μισό

με νύχια σκαλίζοντας κρυφά ξαπλώθηκαν στο χώμα

με τη λαχτάρα αγκαλιά να πουν το σ΄ αγαπώ….Β.Α.

Ένα αστέρι γεννιέται [ αφιερωμένο σε μια μικρή ποιήτρια ]

Το βλέμμα σου υψόδεντρο, που τρέχει πάνω σε βράχια

ακούω την κελαριστή φωνή, που στέλνεις στα ελάτια,

παρακαλώ τα άγρια βουνά να χαμηλώσουν λίγο,

μη σκιάζεσαι κι αν σ΄αφήσουνε γκρεμούς και μονοπάτια.

Το χέρι σου αετόφτερο, που μύριους στίχους γράφει

και στης μανούλας την καρδιά σταυραετός πετάει

κι όλες τις άγριες κραυγές σε ίσκιο τις μαζεύει

μη και τις δει του ήλιου φως και τις ξαναζητάει.

Και το ροδάμι της ψυχής στον αργαλειό κλεισμένο

με σκέψεις από ποθητό, που αναζητά η καρδιά,

γράψε κρυφά έναν καημό, που ήρθε στην ψυχή σου

και στόλισε κάποιο σου φόρεμα μ΄αγάπης γιασεμιά.

Γράψε κοπέλα μου καλή τους στίχους της καρδιάς σου

και δώσε στους <<πολύξερους>> λιγάκι απ΄την ορμή σου

δεν είναι ώρα για πικρές κι αστόχαστες στιγμές

μόνο δώσε μου τις φτερούγες σου να γράψω κι εγώ μαζί σου…Β.Α.