Είν΄ τα γεράματα κοντά και μακριά μας
τα άδεια νειάτα τώρα φεύγουν σαν νερό
οι ρυτίδες και τα άσπρα τα μαλλιά μας
είναι μια αγάπη που αντέχει στον καιρό.
Τι κι αν είμαστε μακριά εδώ και χρόνια
κι οι κορυφές μας απάτητα βουνά
σε λίγο 8α λοιώσουνε της μοναξιάς τα χιόνια
απ΄τα δάκρυα που θα χύσουμε ξανά.
Ο ήλιος αυτά τα χιόνια θα τα χρυσώνει
και τα κρύσταλλα θα γίνουνε χαρά
ο πόνος της προσμονής μας θα τελειώνει
καθώς θα γέρνω στη δική σου αγκαλιά.
Τα δάκρυα μη μ΄αρνηθείς να μου χαρίσεις
αυτά που σ΄έκαναν να με βλέπεις πάντα θολά
τώρα δάκρυα χαράς να μου δωρίσεις
γιατί θα είμαστε μαζί παντοτινά.
Είν΄ η αγάπη μας απ΄όλες πιο μεγάλη
γιατί τα μάτια μας κοιτάνε στην καρδιά
γιατί η αγάπη η δικιά μας είναι ζάλη
απ΄το γλυκό κρασί που ήπιαμε παλιά.,,,Β.Α.
