Άγγελοι

Με μια ουράνια σκαλωσιά κατέβηκαν στη γη

λευκοντυμένοι άγγελοι κρατώντας μαντολίνα

έψαλλαν μιαν αγάπη που μου χάρισες εσύ

σκορπώντας τριαντάφυλλα και λίγα άσπρα κρίνα.

Ο τελευταίος άγγελος κατέβαινε σκυφτός

και είχε πολύχρωμα φτερά παραδεισένιο χρώμα

κρατούσε με ευλάβεια κερί με Άγιο Φως

καθώς πατούσε με στοργή το ελληνικό το χώμα.

Μαζεύτηκαν οι άγγελοι όλοι σε μια γωνιά

κι αρχίσανε με ωσαννά τα δέντρα να ποτίζουν

κι όσους περνούσαν από κει βάλθηκαν στοργικά

με το Άγιο Φως το θεϊκό όλους να τους ραντίζουν.

Τους ζήτησα τότε να έρθουνε όλοι εδώ κοντά μας

κι ας μείνει ο Παράδεισος για λίγο χωρίς χαρά

με Άγιο Φως να λάμψουνε για πάντα την καρδιά μας

και <<σ΄αγαπώ>> να γράψουνε μ΄αγγελικά φτερά....Β.Α.

ΑΓΓΕΛΟΙ ΗΡΘΑΝΕ ΣΤΗ ΓΗ ( Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς που έχουν παιδιά με ιδιαιτερότητες.)

Γραμμένο από τον κ. Βασίλης Ανδρονίδης ..!!!

Εγώ του πρόσφερα μια φράση και ο κ.Βασίλης με την υπέροχη πένα του αλλά και έμπνευση έγραψε το παρακάτω ποίημα και των ευχαριστώ πολύ από καρδιάς....

#Άγγελοι_ήρθανε_στη_γη...

Σας περιμέναμε να ΄ρθείτε μ΄άγιοκέρια

απ΄του Παράδεισου κάποια κρυφή γωνιά

και το ταξίδι σας από του Πλάστη μας τα χέρια

να τελειώσει εδώ, στη δική μας αγκαλιά.

Με μάτια δακρυσμένα από ευτυχία

τα χνάρια σας Θεού περπατησιά,

πετάξατε σαν άγγελοι στα βράδια μας τα κρύα,

σε μια αγκάλη, σαν φωλιά γι απόδημα πουλιά.

Ξέρουμε πόσο βαρύς θα είναι αυτός ο πόνος,

μα η αγάπη όλα τα ξέρει και όλα τα μπορεί

κι ας μην είναι σύμμαχος για μας αυτός ο χρόνος

στο δεύτερο αυτό και δύσκολο ταξίδι στη ζωή.

Άγγελοι μου θεόπλαστοι φτάσατε κάποια μέρα

περήφανοι ταξιδευτές του ήλιου προπομποί

με Χερουβείμ κατάλευκες φτερούγες στον αγέρα

και την αγάπη για ζωή κάνατε προσευχή,,,

Β.Α.

Γιατί να μεγαλώσω Θεέ μου;

Πέρασαν τα χρόνια σιωπηλά,

τ΄άσπρα φορέματα έχουνε κιτρινίσει

κι οι μνήμες τους χορεύουν απαλά

και ο καιρός τα έχει πια ξεφτίσει.

Χαθήκαν οι κοτσίδες στα μαλλιά

χάθηκε η φαρδιά,πλατιά κορδέλλα,

σταμάτησε το πλέξιμο η γιαγιά

κι η Κατερίνα μας έγινε πια κοπέλα.

Χάθηκε η φορεσιά της Κυριακής

που ζήλευαν οι άλλοι στο Κατερινιώ μας

τώρα αχ! σιωπή μιας άλλης φυλακής,

μάς λείπει το τσιλίκι, το κρυφτό μας.

Το θέΤο φόρεμά της η Κατερίνα αναζητά,

το τσίτινο ,με κόκκινα και μπλε λουλούδια,

αυτό που φόραγε εκείνη τη φορά,

όταν πρωτάκουσε του έρωτα τραγούδια...Β.Α.

Το θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Katerina Pitta