Μην φοβάσαι παιδί μου

Μη φοβάσαι και η κάθε σου πληγή

σα στάλα φεγγαριού θα χαθεί μέσα στο κύμα

εκεί στου βυθού τα ατέλειωτα βάθη

εκεί η ψυχή σου θα μάθει

πως εγώ σε οδηγώ στης ζωής σου το βήμα.

Μη φοβάσαι κι όταν το κύμα που πλάι σου θα φτάνει

ένα χέρι δυνατό θα σε κρατάει

θα σου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά

μ΄ αγάπης θα σε ντύνει γιορτινή φορεσιά

κεντημένη με λουλούδια του Μάη,

φύλακας άγγελός σου θα είμαι πιστός

ακόμα κι αν φύγω κοντά σου θα μείνω

να μη φοβάσαι είμαι δίπλα σου εγώ

θα ταξιδεύω μαζί σου και με άγριο καιρό

της ψυχή σου κάθε πόνο να σβήνω.

Το καϊκι μου

Ένα καϊκι τόσο δα έχω σκαρώσει

που ψάχνει θάλασσες που θα ΄ναι αληθινές

σε λίγο λευκά πανιά θα ΄χω σηκώσει,

για νέους ψαρότοπους και πλούσιες ψαριές.

Θα ΄χω στην πλώρη του σκοινιά και αλυσίδες

και στα ακρόμπαρα ακροδεμένα κάποια φανάρια

τις νύχτες ν΄ακολουθούν πυγολαμπίδες

και να ΄χω παρέα του κόσμου τα φεγγάρια.

Τα ψάρια ολόχρυσα στα δίχτυα μου να μπαίνουν

και η πολύτιμη ψαριά το τραπέζι να γεμίζει

οι βράχοι απέναντι με χάρη να σωπαίνουν

καθώς το καϊκι μου φορτωμένο θα γυρίζει.

Και καπετάνιο θέλω να΄χω μια κοπέλα

με ξέπλεκα μαλλιά θαλασσινά,

να μελετάει τους αφρούς απ΄την προπέλα

κι ας φαντάζουν τα ονειρά μου μακρινά..

Θαλασσινό τραγούδι

Αχ! αυτό το κύμα του άδικου Γαρμπή,

στην καρδιά μου αφρισμένο πάει να σβήσει,

μου είπες πως κανείς δεν θα σ΄αγαπήσει

όπως εγώ και η σκυλίτσα σου η πιστή.

Αρμένιζα Τρωάδα κι Ινδικό

νησιώτικο πάντα το τραγούδι,

ζαφειρένιο της αυγής μας το λουλούδι,

κάθε μπάρκο κι ένα αντίο τρυφερό.

Πέτρινα πόρτο, κάβοι, βίζιτες σωρό

μάτια μαύρα και γαλάζια με γυρεύουν

καλλίγραμμες τροτέζες με σαγηνεύουν

μ΄έναν απαίσιο και ψεύτικο χορό.

Και συλλογιέμαι, συλλογιέμαι το Λενιώ

στη στεριά αν θα με βγάλουνε τα μπάντα

τώρα με μια Μαρία και μια Άντα

θα ταξιδέψω με καρβέλι νυχτερινό.

Αχ! αυτό το κύμα του άδικου  Γαρμπή,

στην καρδιά μου αφρισμένο πάει να σβήσει,

μου είπες πως κανείς δεν θα σ΄αγαπήσει

όπως εγώ και η σκυλίτσα σου η πιστή.

από τη συλλογή <<θαλασσινά ταξίδια>>

καλώς ήρθες καλοκαίρι

Πάλι η ρόδα γύρισε του χρόνου η δολερή,

το καλοκαίρι έφτασε στης μοίρας το κατώφλι,

χιλιάδες όρκοι έρωτα σε άμμο αλμυρή

θα καθαρίσουν του καρπού το κάτασπρο το τσόφλι.

Η θάλασσα διάφανη στου έρωτα τη φρεσκάδα,

θα τους προτείνει σιγανά τα λόγια που θα πουν

μια ευτυχία θάρχεται μεσημεριού λιακάδα

χείλη αχόρταγα σκυφτά γι΄αγάπη θα μιλούν.

Κι όταν περάσει του έρωτα η πρώτη κυματησιά,

τότε βαρκούλα ήρεμη με το πανί ανοιγμένο,

θα ταξιδέψει τα φιλιά φιδιού περπατησιά,

σε περιγιάλι απάνεμο στα κύματα λουσμένο.

Καλώς μας ήρθες ήρεμο του έρωτα καλοκαίρι

που με τις αναμνήσεις σου στολίζεις τις καρδιές,

εσύ που παίρνεις βιαστικά τον έρωτα απ΄το χέρι

και φτάνεις κοντά στο όνειρο κάποιες μικρές στιγμές.

Βασίλης Ανδρονίδης

Λογοτέχνης\