στον Κωστή Παλαμά

Των ονείρων μας καράβι

με της πένας το ακράβι

ταξιδέψαμε μαζί.

Βαθυστόχαστο το δόρυ

στης ζωής το ανηφόρι

πήραμε ανάσες για ζωή.

Και στων ύμνων των ωραίων,

των μεγάλων και μοιραίων,

κάθε λαός σ΄ακολουθεί.

Αριστείο σου μεγάλο

η πολύτιμή σου σκέψη

που κάθε βλέμμα αναζητεί.

Εγαλήνεψες τον κόσμο

με του πνεύματος τη χάρη

τη γιγάντια στροφή,

όλη η δόξα είναι δική σου

και για μένα Αριστείο,

λίγο αγιόκλιμα μού αρκεί...Β.Α.

Το αφιερώνω στο μεγάλο Δάσκαλό , που η ποιητική του δύναμη μού άνοιξε χιλιάδες δρόμους να πορευτώ. Κλίνω ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη του και στην ποίησή του που άφησε στη νέα γενιά ως ιερή παρακαταθήκη.

Ο ΒΟΡΙΑΣ ΠΟΥ Τ' ΑΡΝΑΚΙΑ ΠΑΓΩΝΕΙ.[1]

 

Ἦτον νύχτα, εἰς τὴν στέγη ἐβογγοῦσε

Ὁ βορειᾶς, καὶ ψιλὸ ἔπεφτε χιόνι.

Τί μεγάλο κακὸ νὰ ἐμηνοῦσε

Ὁ βορειᾶς ποῦ τ' ἀρνάκια παγώνει;

Μὲς στὸ σπίτι μιὰ χαροκαμμένη,

Μιὰ μητέρα ἀπὸ πόνους γεμάτη,

Στοῦ παιδιοῦ της τὴν κούνια σκυμμένη

Δέκα νύχταις δὲν ἔκλειγε μάτι,

Εἶχε τρία παιδιὰ πεθαμμένα,

Ἀγγελούδια, λευκὰ σὰν τὸν κρίνο,

Κ' ἕνα μόνον τῆς ἔμεινεν, ἕνα

Καὶ στὸν τάφο κοντὰ ἦτον κ' ἐκεῖνο.

Τὸ παιδί της μὲ κλάμμα ἐβογγοῦσε

Ὡς νὰ ἐζήταε τὸ δόλιο βοήθεια,

Κ' ἡ μητέρα σιμά του ἐθρηνοῦσε

Μὲ λαχτάρα χτυπῶντας τὰ στήθια.

απόσπασμα από το ποίημα << οβοριάς που τ΄αρνάκια παγώνει>>

του διακεκριμένου ποιητή Γιώργου Ζαλοκώστα.

 Ένας ύμνος στην πονεμένη μάνα με πολλούς αποδέκτες 

που δεν σέβονται τον πόνο της...

κουράγιο

Κάνε κουράγιο!

γαρύφαλα φυτρώσανε και πάλι στην αυλή σου,

στο βάζο της αγάπης σου αφήσαν το άρωμά σου,

απόψε ως τον ουρανό θα φτάσει η καρδιά σου

και μόνο ενθύμισες γλυκές θάχει τ΄αντάμωμά σου.

Κάνε κουράγιο!

μια παπαρούνα κόκκινη για χάρη σου έχει φυτρώσει,

στης άνοιξης τον ορίζοντα με ύφος παιδικό,

ήρθε από το πουθενά τον πόνο σου να λυτρώσει.

μαύρο και κόκκινο μαζί κρατάει μυστικό.

Κάνε κουράγιο!

το κόκκινο του έρωτα μαζί της κουβαλάει,

το μαύρο τόχει πιο βαθειά στα σπλάχνα ξεχασμένο,

μόνο το κόκκινο ζει πάνω της, για σένα το κρατάει,

γράφει πάνω στα πέταλα όνομα αγαπημένο.

Κάνε κουράγιο!

ως και οι πέτρες σήμερα ντυθήκανε με βρύα,

δεν τις λένε πια σκληρές σ΄αυτή τη γειτονιά,

ήρθε η άνοιξή σου πια, τελειώσανε τα κρύα

και τ΄όνομά σου παίζοντας φωνάζουν τα παιδιά...Β.Α.