ΧΕΡΙΑ ΟΛΟ ΠΕΙΣΜΑ

<<Γιατί τα κρίνα χέρια σου

τάχεις πίσω σφιγμένα

άνθη απαλά ευωδιαστά

κρατάς αντί για μένα;

Γιατί η σιελ ζωνίτσα σου

σφιχτόδετα δεμένη

στέκει εκεί ευλαβικά

στολίσματος κορδέλα;

Γιατί κι όταν σου ζητώ

γλυκά να με φιλήσεις

μένουν τα χέρια σου σφιχτά

στη μέση σου δεμένα;

Γιατί κι όταν σου ζητώ

σφιχτά να μ΄αγκαλιάσεις

μένουν τα χέρια πίσω σου

σαν νάναι πεισμωμένα; >>.

<<Γιατί καλέ μου περήφανη

θέλω να είμαι εμπρός σου

καθώς εσύ με δίδαξες

θάρρος και περηφάνια,

και σαν αντράκι στέκομαι

στου έρωτα το μπαρούτι

σαν τις γυναίκες που έπεσαν

σε τουφεκιών τραγούδι.

Γιατί θέλω το άρωμα

που βγάζει το κορμί μου

νάναι κρυφό νυχτολούλουδο,

που μόνο νύχτα ανθίζει,

αυτά τα πείσμωνα χέρια μου

που τάχα σ΄απαρνιούνται

κλαριά είναι δενδρολίβανου

αγκαλιές, που νανουρίζουν.

Κι όταν θα γίνουν κέρινα

με άνθη στολισμένα

θα πάψουν να είναι πείσμωνα

στο στήθος μου θαρθούνε,

τότε ένα δάκρυ σου βουβό

θα πέσει στο μάγουλό μου

θάναι το μόνο μου φυλαχτό

στο νεκροκρέββατό μου>>...Β.Α.

γαλάζια λίμνη

Στης ομορφιάς το πλάτωμα μαζί σου ας ταξιδέψω

και στης ανέμης τον ιστό ας πλέξω έναν καημό

με της καρδιάς τη δύναμη το χάος να παλέψω

να μην αφήσω τίποτε, που δεν θάν΄ αληθινό.

Η λίμνη ήρεμη μπροστά στα μάτια μου ανοιχτή,

της μοίρας, το χαμόγελο θαρρείς μου κάνει δώρο,

και στα νερά τα ήρεμα νεράιδα ευγενική,

με λούζει με το πανδιαυγές κι αθάνατο συχώριο.

Κοιτάζω πέρα μακριά μια λάμψη μαγική,

κοιτάζει ο ήλιος την ομορφιά σε νούφαρο στολίδι,

που γίνεται διαμαντόπετρα σε κόμη γαλανή

και μοιάζει μ΄ένα τεράστιο γαλάζιο δαχτυλίδι...Β.Α.

 

όμορφη νύχτα

Νύχτα βγαλμένη από χέρι κάποιου τεχνίτη

μαύρα σύννεφα με βία περνάνε και βουή

ψάχνουν τον πολύχρωμο ξανθό αποσπερίτη

και φτιάχνουν εικόνα ιερή στης νύχτας τη σιγή.

Κάπου φαίνεται μακριά μια λάμψη σαν κανόνι

που σκοτώνει της νύχτας τα αθώα τα κορμιά,

της σκοτεινιάς η ομορφιά στην ξαστεριά απλώνει

την μαύρη την ανάσα της σε μαύρη ερημιά.

Υπέροχη και σκοτεινή της ομορφιάς η λύρα,

με αστερόσκονη πυκνή στολίζεται η ώρα

τα αστέρια προβάρουνε του άπειρου την πορφύρα

είναι η στιγμή ,που μόνο άγγελοι ψάλλουν τώρα.

Του χάους αυτή η ομορφιά βάφεται με κεντίδια

και η ίριδα από πολύχρωμη γίνεται χρυσαφί

ξάγρυπνοι γλάροι στις ακτές αρχίσανε παιχνίδια

και κάθε ψυχή μοναχική το φως αναπολεί.,,Β.Α.