η πόλη μας

Τσιμέντο παντού, θόρυβοι , πίσσα

και μετανάστες να πουλάνε χαϊμαλιά,

μάγκες ,τροτέζες, με εφέ να προσπερνάνε

και να φοβούνται τα αδέσποτα σκυλιά.

Παλιά αυτοκίνητα με κόπο ανηφορίζουν,

μαύρα απ΄τη σκόνη τ΄ανήλιαγα στενά,

γεράκοι στις διαβάσεις βλαστημάνε,

γιατί ο οδηγός του αμαξιού δεν σταματά.

Πιο κάτω λίγα χαμίνια κάνουνε χάζι,

έναν ζητιάνο περιπαίζουν φωναχτά,

λίγα ψιλά προς το μέρος του πετάνε,

να δουν αν σκύψει και μαζέψει τα λεφτά.

Και σαν βραδιάζει στην μικρή μας πολιτεία,

κάποιοι γυρεύουν μια εφήμερη αγκαλιά,

σιωπηλά τ΄αλισφερίσι αρχινάνε,

να ζητιανέψουν λίγα ψεύτικα φιλιά....Β.Α.

ο χτύπος της καρδιάς

Περνούν τα χρόνια μα η καρδιά γι΄αγάπη επιμένει

και όσο χτυπά στο κάλεσμα ριζώνει πάντα εκεί

σε καλοσύνη λιμανιού με τα σκοινιά δεμένη

καρδιοχτυπάει σ΄ωκεανούς και πέλαγα σαν βγει.

Μόνο που ζωγράφος δεν μπορεί να πιάσει το κοντύλι

να ζωγραφίσει τους χτύπους της που πάλλουν κάθε στιγμή

κι ανάβουν σε κάθε αγάπη με κερί της άνοιξης καντήλι

και φύλακες άγγελοι με φτερά προσέχουν μη σβηστεί.

Ως και του δέντρου τα΄ακρόκλωνα, οι σμαραγδένιοι κλώνοι

έχουν κι αυτοί μία καρδιά, που στη ζωή ακουμπά

κι η ρίζα του στη μάνα γη αρχίζει και απλώνει.

και στα κλαριά του κάθε πουλί μαθαίνει ν΄αγαπά.

Αυτός ο χτύπος θα στηθεί ψηλά στο εικονοστάσι

και θάναι το ανάκρασμα ενός καντηλιού φωνή

αλάνθαστη θάναι η ζωή θα τρέξει να ξαποστάσει

και δυνατά κι αστόχαστα ο χτύπος θάναι γιορτή…Β.Α.

ποθώ

Ποθώ την μιλιά σου και πάλι ν΄ακούσω

μ΄αγάπης λόγια να φωτίσει η σελήνη,

σαν τότε που μούπες το γλυκό σ αγαπώ σου,

νάναι σαν παραμύθι η ωραία σκιά σου,

ο έρωτάς σου μια ζεστή αγκαλιά.

Στους δρόμους ν΄ακούω παντού τ΄όνομά σου

κι αυτό να φωνάζουν με αθώες φωνούλες

καθώς θα παίζουν στις γειτονιές τα παιδιά...Β.Α.